O rasie

Moc, a zarazem gracja, delikatność i niezależność, wspaniałe zdrowie i charakter, spryt i inteligencja – to cechy, które u kotów syberyjskich widać już przy pierwszym z nimi spotkaniu. Zachwycają oddaniem i wiarą w siebie oraz człowieka.

Historia

Kot syberyjski to przedstawiciel jednej z naturalnych ras półdługowłosych. Oznacza to, że jego ewolucja przebiegała bez udziału człowieka. Początki rasy datuje się na XVII w., choć niektóre źródła podają nawet XI w. Pochodzi z Syberii dlatego jest jednym z najczęściej występujących kotów domowych w Rosji. Kot ten został upowszechniony poza Rosji stosunkowo niedawno, na Zachodzie dopiero po upadku ZSRR. Rasę w 1989 r. odkryło w Związku Radzieckim małżeństwo Schultz, miłośnicy kotów z ówczesnego NRD. Zakupili kilka okazów w Leningradzie. Krótkie dzieje tej rasy w krajach zachodnich sprawiają, że jej dokumentacja genealogiczna jest nader skąpa. W Polsce hodowlę tej rasy rozpoczęto w roku 1989, kiedy to p. Jolanta Sztykiel sprowadziła pierwszego kota syberyjskiego.

Charakter

Koty syberyjskie to zwierzęta ruchliwe, żywiołowe, z dużym temperamentem. Są bardzo przyjacielskie, uczuciowe. Nie są agresywne, nie mają również niszczycielskich zapędów. Koty te bardzo lubią wspinać się i skakać, co potwierdza ich częste odpoczywanie na wysokich półkach i szafach. Są wspaniałymi myśliwymi. Jest prawdopodobne, że mieszkańcy Syberii używali ich jako „stróża” domu, ponieważ potrafił reagować mruczeniem na widok zbliżającego się obcego. W rodzinie jest serdeczny i towarzyski, nie natarczywy, niezależny.

Wzorzec rasy

Głowa kota syberyjskiego powinna być w dobrych proporcjach w stosunku do tułowia.

Kształt: krótka, szeroka, odwrócony trapez, ze zwyczajową górną krawędzią na podbródku. Podbródek szeroki, silny, ale nie wystający, lecz dość słaby tzw. „uciekający”. Górna część głowy między uszami płaska. Głowa nie powinna być zbyt wypukła, ale powinno być wyczuwalne płynne przejście od niewysokiego czoła do prostego grzbietu nosa. Nos prosty, równy na całej długości , lub może się lekko zwężać w kierunku lustra nosa. U syberyjczyków starego typu długość nosa 2x większa od szerokości, u współczesnego typu- około 1,5x. Dobrze rozwinięte poduszeczki wibrysów. Silne szczęki, pełne policzki. Wysoko osadzone kości policzkowe, poduszeczki wibrysów i kości policzkowe tworzą płynną, kolistą linię. U syberyjczyków współczesnego typu widoczna jest tendencja do szerokiej kufy.

Uszy kota syberyjskiego są szeroko i skośnie ustawione, nachylone pod kątem ok. 35 st. Kształt oczu owalny (zbliżony do migdałowego), górna powieka może mieć nieznacznie mniejszą krzywiznę, niż dolna. Odległość między wewnętrznymi kącikami oczu powinna być równa długości oczu lub większa o 1,25- 1,5 raza. Z zasady rozstaw oczu u kocurów jest większy niż u kotek. Kolor oczu preferowany zielony, ale dopuszczalny jest zielono- żółty i żółty. Niedopuszczalny niebieski.

Następnym ważnym elementem wyglądu syberyjczyków jest futro. Mają one wspaniałą sierść, znakomicie chroniącą od niepogody. Włos okrywowy jest twardy, błyszczący, nieprzemakalny, wydłużający się od łopatek do zadu, spadający na boki i górną część ogona. Podszerstek podwójny, gęsty i zwarty w porze zimowej i nieznaczny w letniej. Sierść syberyjczyków nie powinna zbijać się w kołtuny. Sierść zdobiąca jest długa, gęsta, w formie grzywy i pełnego kołnierza. Sierść na kołnierzu nie powinna być zbyt długa, przerośnięta. We współczesnych tendencjach dopuszcza się dwie formy kołnierza- okrągły (równy na całej długości), lub owalny (dłuższy po bokach, a pod podbródkiem krótszy); nie jest preferowany kołnierz trójkątny, jak u kotów norweskich leśnych. Na klatce piersiowej sierść zwarta i gęsta (tzw. żabot) . Szeroki kołnierz podkreśla dostojny wygląd kota syberyjskiego. Z grzywą na szyi sierść trochę krótsza, co tworzy granicę między masywną głową i wspaniale zbudowanym tułowiem. Szyja krótka i silna. Wspaniałe „portki” i puszysty ogon. Termin „podwójny podszerstek”, występujący w standardzie, nie jest precyzyjny. Pod bardziej rozpowszechnionym pojęciem „podwójna sierść” rozumie się jednakową długość włosa ościstego i podszerstka – cechę, która nie jest charakterystyczna dla bezwzględnej większości kotów syberyjskich i nierzadko świadczy o domieszce perskiej krwi, szczególnie przy znaczącej przewadze włosów puchowych i puchowo-ościstych nad włosami ościstymi i ościsto-pokrywowymi (na bokach zwierzęcia).

Trzymanie zwierząt w warunkach domowych może naruszać regularność linienia i zmiany stanu okrywy włosowej – faktycznie koty „mają prawo” być w linieniu permanentnie. Znający dobrze tę sytuację sędziowie nierzadko nie przyznają punktów karnych za linienie w dowolnym sezonie. Jednak linienie odbija się nie tylko na stanie podszerstka, ale również na stanie owłosienia ozdobnego i ogólnej teksturze sierści. Bez znajomości lokalnego pogłowia nie można stwierdzić, czy uboga pokrywa włosowa u danego zwierzęcia jest efektem linienia, czy też jest stałą cechą osobniczą.

Ogon szeroki i mocny u nasady, stopniowo zwężający się ku końcowi. Równomiernie puszysty. Sierść na ogonie gęsta i długa. Jeżeli uchwyci się ogon za koniec i uniesie, sierść nie powinna rozpadać się. Ogon średniej długości, zawinięty wzdłuż boku powinien dochodzić do łopatki. Na brzuch sierść dłuższa, ozdobna na kołnierzu , portkach i ogonie. W okresie linienia z tego piękna niewiele zostaje, ale świadczy to o tym, że rasa ta powstała na bazie rdzennej populacji, żyjącej w zmiennym klimacie.

Odmiany barwne

Dozwolone są wszystkie kolory wliczając wszystkie odmiany kolorystyczne z białym; z wyjątkiem kolorów: czekoladowego, cynamonowego, liliowego, płowego i oznaczeń typu point. Występowanie koloru białego jest dozwolone, m.in. jako biała gwiazdka (płomyk), biały medalion, biała klatka piersiowa, biały na brzuchu, białe łapy oraz bicolour, arlekin, van.

źródło: magazyn dla miłośników kotów KOT